ADI HALA MEÇHUL

Sus, Kuş, Kış, Tuz, Buz olmak üzere beş bölümden oluşan Celil Güven’in Motto Yayınlarından çıkan “SUS” adlı kitabı.

“Zamanla bitişmiş olan bir yerde” ‘n (syf:4) bakıyor hayata Celil Güven. Görebildiklerimizi değil kendimizde arayıp da bulamadıklarımızı konu almış.

“Zaman yok ki, artık sabır gereksin. Hasta yok ki, karşında ilaç istesin. Sen sırların içindeyken, gerçek kime gereksin?” Madem sen gerçeksin, madem hayatın kendisisin; bırak hayatın arkadaşı yanına gelsin.” Hayatımızdaki gerçekleri anlatan yukarıdaki cümleler kitabının 2. sayfasından.

İstanbul merkezli ve şehirli yaşamlara ait kısa hikâyelerin yer aldığı kitapta bazı hikâyelerin kahramanları öncekinin kahramanlarıyla aynı. Bu aynılığı sıradanlıktan uzak tutan ise farklı zaman dilimlerinde hayat bulmaları.

Şehirde yaşayanları ve yaşananları şehrin ruhu ile anlatılmış. Şehirlerin ruhu olduğuna ve bu durumun tamamen hissetmekle alakalı olduğuna inanıyorum. Bu noktada yazarla kesişmek okumama keyif kattı. “İstanbul’u böyle bitkin, böyle yenik, böyle çaresiz görmeye dayanamam. İstanbul’da vapur sesini, ezan sesini, martı sesini işitmeden yaşamak ne kadar zor. Bin yıllık şehrin ruhunu bu çileli soğuk dondurmuş olabilir mi? Şehrimin ruhu yenilmiş olabilir mi?”

Kitapta sıklıkla yer bulan İstanbul’un eski ve köklü semtleri (örneğin: Kadıköy), semtlerle özdeşleşmiş mekânları (örneğin: Moda Çay Bahçesi vb), semtle bütünleşmiş yeme içme seçenekleri (örneğin: Pierre Loti’de çay keyfi) gibi anlatımlar İstanbul sevdalılarına hitap ediyor. Bu satırlarla adı anılan her semti ve mekânı görme isteği uyanıyor okuyucuda. Hatta İstanbul’da yaşayıp da bu yerleri henüz görmemiş olanlarda bile.

Kitapta en sevdiğim bölüm “Kuş” oldu. Kitapları dünya çapında merakla beklenen bir yazarın son kitabının basımına günler kala bir kuşa dönüşmesi, birkaç gün sonra tekrar insan görünümüne döneceğini bilerek İstanbul semalarında kuş olarak uçabilmesi ne güzel. Hayal etmek bile heyecan verici. Öyle güzel bir konu yakalanmış ve aktarılmış ki; bence birkaç sayfaya sığdırılan bu kısa hikâyeden bir roman doğabilirmiş. Zaman ve mekân daha detaylandırılsa, karakterler daha derinlikli bir yaklaşımla anlatılsa bu olmayacak bir şey değil.

Son hikâye olan “Buz” ise; şehirli yaşamlarıyla şehrin paydaşlarının hayatını mercek altına alıyor. Bazı karakterler aracılığıyla sosyal yaşamda çok kabul görmeyen- kolay icra edilemeyen yaşam biçimlerinin ve davranışların nasıl hemen yanı başımızda olabildiğine tanık oluyoruz. Umut, hayal kırkılığı, acı, pişmanlık, riya, arkadaşlık, aile, vefa… Birçok duygu sorgulanıyor bu satırlarda. “Çünkü öndekinin acısı, arkadakinin pişmanlığı vardı. Ve bu durumda acı, her daim pişmanlığa galip gelirdi. Çünkü pişmanlıklar unutulurdu ama acı… O da bunu biliyordu ama yine de umut. İnsan umut ettiği sürece vardı ya. Ve umut belki pişmanlıkla birleşirse acıya yetişebilirdi. Koştu, koştu, koştu. Ve o da gözden kayboldu.” (syf:138)

Kitap, yazarın şair yönünü de tanıma fırsatı sunuyor bize:

“Ne yaşamım ne sevincim kaldı,

Hiçbir şeyim yok ama.

Yamalı bir sevda var anıda,

Kopmaması, dağılmaması için

Güçlükle, öznele, ilmik, ilmik işlediğim,

Ama parçalanan,

Ölmesin diye bitirdiğim sadece. “ (syf: 175)

Celil Güven’i bazen reklamlarda/dizilerde oyuncu, bazen konserlerde sunucu, bazen sahnede tiyatrocu, bazen kitap fuarında kitabını imzalayan/edebiyat ödülünü almakta olan bir yazar, bazen yazdığı şiirleri okuyan bir şair, bazen birincilik payesini kucaklayan bir fotoğrafçı, bazen de layıkıyla icra ettiği mesleğine ait soruları yanıtlayan bir (deyim yerindeyse) bilirkişi olarak görebilir okuyucu. Çok yönlü bir kişiliğe sahip olan yazarın 2.kitabı olan SUS ile devam eden yazın hayatının devamını dilemek belki de en güzel dilek olacak O’nun için.

Sus

Celil Güven

Motto Yayınları

179 Sayfa

Yorumlar